علت اصلی آشکارسازی اشتباه بسته بودن چشم، بروز خطا در مرحله ردیابی و تغییر مکان چهره است. در مرحله ردیابی چهره، اگر چهره در راستای عمودی تغییر مکان یابد و الگوریتم ردیابی این تغییر مکان را دنبال نکند، تصویر چهره کمی جابجا شده و مقدار پروجکشن افقی ناحیه چشم تغییر می‏کند. بنابراین ممکن است به اشتباه بسته بودن چشم آشکارسازی گردد (شکل ‏۴‑۱۰). اگر ردیابی چهره با دقت مناسبی صورت گیرد و مکان چهره به دقت ردیابی شود، احتمال آشکارسازی اشتباه اندک خواهد شد.
 
شکل ‏۴‑۱۰: نمایش تغییر مکان چهره به دلیل تکان خوردن خودرو در دو فریم با فاصله زمانی یک ثانیه و بروز اشتباه در آشکارسازی بسته بودن چشم به دلیل عدم توانایی الگوریتم ردیابی در تعیین مکان دقیق چهره
در حالت چرت زدن، به دلیل کاهش فاصله بین پلک‏ها، تشخیص بسته شدن چشم مشکل می‏شود و معمولا خطای عدم آشکارسازی افزایش می‏یابد. بنابراین با خسته شدن راننده و کاهش فاصله بین پلک‏ها، پلک زدن راننده نامحسوس‏تر می‏گردد و نرخ عدم آشکارسازی افزایش می‏یابد (شکل ‏۴‑۱۱). البته در این شرایط معیار تغییرات فاصله بین پلک‏ها، به درستی عمل کرده و نشانه‏های خواب‏آلودگی راننده را از ناحیه چشم‏ها استخراج می‏کند. بنابراین هرچند ممکن است یکی از ویژگی‏ها به درستی استخراج نشود، اما ویژگی دیگر به درستی استخراج شده و احتمال رخداد اشتباه در مرحله تشخیص خستگی راننده را کاهش می‏دهد.
 
شکل ‏۴‑۱۱: نمایش دو فریم از تصاویر چهره راننده در حالت چرت زدن. تصویر سمت راست حالت چشم باز راننده و تصویر سمت چپ حالت چشم بسته راننده است. در این حالت پلک زدن به آرامی و به طور نامحسوس انجام می‏شود. بنابراین نرخ عدم آشکارسازی بسته شدن چشم افزایش می‏یابد.
نتایج آزمایش‏ها نشان می‏دهد وجود عینک، باعث افزایش خطای FPR و FNR سیستم می‏گردد. علت این پدیده، کاهش کیفیت تصویر ناحیه چشم به علت وجود فریم و بازتابش نور از شیشه عینک می‏باشد (شکل ‏۴‑۱۲). در صورتی که بازتابش نور از شیشه عینک ناچیز باشد، دقت سیستم پیشنهادی مناسب خواهد بود. اما بازتابش شدید نور از شیشه عینک، حتی تشخیص بسته بودن چشم را برای انسان نیز بسیار مشکل می‏کند. در آزمایش‏های انجام شده از عینک طبی معمولی استفاده گردید. در صورت وجود عینک آفتابی، سیستم قادر به آشکارسازی بسته شدن چشم نخواهد بود (شکل ‏۴‑۱۳).